قیامت و شبیه سازی آن در قرآن

مقدمه نوشتار

سه اصل توحید، نبوت و قیامت پایه و اصول قرآن مجید هستند. در هر سه مورد به آیات متشابه بیشماری که برای بیان مطلب علمی که در آن زمان برای مردم غیر قابل درک بود به صورت تشبیه در قرآن بیان و مرتبا تکرار شده است. در بحث توحید وحدانیت خداوند و لا شریک له تاکید شده است. مشرک کسی است که صفات خداوند را به کسی دیگری می دهد. شرک در گفتار و کردار و باور ها نمود می کند و خداوند شخص مشرک را نمی بخشد. در مورد نبوت داستان پیامبران و نکات برجسته رخ دادهای زمان آن ها را بیان و درلابلای داستان ها به اندرزها و هشدار ها برای هدایت انسان به صراط المستقیم می پردازد و آیات متشابه علمی را بیان می فرماید مانند داستان آوردن تخت بلقیس در برهه ای از زمان و یا سفر ذوالقرنین به قطب شمال و در جائی که طلوع و غروب خورشید در یک مکان صورت می گیرد و اشاره به مشارق و مغارب زمین می کند، داستان حضرت موسی و در خواست دیدن خداوند و تجلی نور ذات خداوند بر کوه و بسیاری مطالب دیگر که هر کدام اعجاز علمی قرآن هستند. قیامت در قرآن یک مفهوم خاصی دارد که در آیات متعددی و در تمثیل ها و گفتگو های بین بر انگیخته شدگان در قیامت منعکس شده که می توان واقعیت برزخ و مادی بودن قیامت را از آن ها بدست آورد. قیامت رخدادی است بین دنیا و آخرت که مرده ها زنده می شوند.

ذلک بان الله هو الحق و انه یحی الموتی و انه علی کل شی ء قدیر- خداوند حق است و مردگان را زنده می کند و او به هر کاری قادر است. بحث زنده شدن مردگان در قیامت در کنار سایر تعاریف قیامت بسیار برجسته است. کلمات حشر، بعث، قیام الساعه، معاد، لقاءالله و ترجعون در آیات متعددی باستثنای معاد تکرار شده است. معاد با قیامت فرق دارد فلش زمانی قیامت به جلو است یا آینده و معاد به عقب برمی گردد به جائی که آغاز خلقت است. در معاد یبعث من فی القبور نداریم برانگیخته شدن مردگان از قبور به معنی پنهان گاه مختص قیامت است. لقائالله در معاد رخ می دهد ودر قیامت لقاء الله نداریم این دو موضوع کاملا جدا گانه است که با استناد به سایرآیات به آن می پردازم و یک صحنه زنده شدن مردگان به عنوان تمثیلی از رخداد قیامت که در جهان مادی در قرآن برای نشان دادن شیوه زنده شدن مردگان بیان شده اشاره می کنم که در اصل می توانیم آن را شبیه سازی قیامت نام گداری کنیم.

يُحْييهَا الَّذي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ و مفهوم قرانی آن

مقدمه نوشتار

دنیا و آخرت در قرآن دارای یک منشاء خلق هستند. آخرت دنباله زندگی دنیا است و دنیا محل زندگی انسان یا بنی آدم برای سنجش اعمال او است، خداوند برنامه برای خلقت انسان دارد و او را بیهوده و بدون برنامه نیافریده. آیات37 تا 40 سوره قیامت می فرماید. أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰانُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى - أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ - ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ- فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰٓ - أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ- انسان می پندارد همینطور رها می شود-آیا او نطفه تقدیر و برنامه ریزی شده نبود که مقدر می شود (به بار می نشیند)-سپس این نطفه علقه شد، پس خلق شد و سامان یافت ( تا به علقه تبدیل شد) و جنسیت نر و ماده ( کروموزم جنسیتی هر کدام جفت XX و XY) در آن قرار داده شد (تا راه تکامل را طی کند)- آیا با توجه به مطالب فوق خداوند قادر نیست مرده را زنده کند. با وجود آیات بیشمارمبنی بر پیوند دنیا و آخرت به عنوان یک حیات که حائلی به نام مرگ این دو را از هم جدا می کند، بسیاری از مفسرین، حیات در آخرت را مقوله ای از نظر هویت جداگانه می بینند و عجیب است که برخی حتی داستان سرائی می کنند که در آخرت بول و غایت وجود ندارد و ماده ها حیض ندارند آنها می پندارند که چون این ها نجاسات هستند و در آخرت نجاست نیست خوردن دارند ولی پس دادن ندارند. در حالی که این ها جزء سیکل حیات است و از نظر دید علمی هر کدام اعجاز خداوند است. سعدی رحمت الله علیه می فرماید- منّت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیات است و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب .به آیات بیشمار که از تنوع میوه ها، شیر و عسل و گوشت از هر نوع که اشاره شده (البته نه به گرانی سر سام آور دنیای ما) را نگاه نکرده اند. خداوند است که مرده ها را که در دنیا برای نخستین بار انشاء شدند را زنده می کند. حال انشاها اول مره در آیه فوق چیست و چه ارتباطی با آخرت و زنده شدن مرده ها دارد.

لیله القدر رخداد پر برکت در زمین اولیه

مقدمه نوشتار

انا انزلناه فی لیله القدر ما آن را در شب قدر نازل کردیم آیا ضمیر ه به قرآن برمی گردد یا به رخ دادی که درسرنوشت حیات در شبی نازل شده و به خاطر عظمت آن قرآن را نیز در سالگرد آن شب نازل فرمود. مفسرین بااستناد به آیه شَهرُ رَمَضانَ الَّذِی اُنزِلَ فیهِ القُرآن نزول قرآن را در ماه رمضان می دانند و به سوره قدر مراجعه و معنی می کنند که قرآن در یک شب خاص از ماه مبارک رمضان که نام آن لیله القدر است نازل شده. شبی سرنوشت ساز. بنابراین طبق نظر بسیاری از مفسرین قرآن در لیله القدر نازل شده است. صرفنظر از ثواب بزرگی که درشب های احیاء به امید مصادف بودن این شب با شب لیله القدر انجام می دهیم در ماهیت این شب که چه شبی بوده است که به احترام آن خداوند قرآن را در این شب با عظمت نازل فرمود فرق نمی کند. انا انزلناه فی لیله القدر، مسلم است که لیله القدر در زمانی اتفاق افتاده و حادثه مهم و پر نعمت و رحمتی برای انسان و کره زمین بوده و خداوند به احترام و یاد آوری آن قران را در آن شب نازل فرمود.